Autor: kancelaria

Jesteś już właścicielem jachtu i zastanawiasz się, jak uniknąć zbędnych formalności na etapie jego rejestracji i w czasie dalszej eksploatacji? Po prostu zarejestruj jacht pod polską banderą – szybko, sprawnie i bezproblemowo.

Czy to prawda, że rejestracja jachtu w Polsce jest tak korzystna? 

Oczywiście.

Rejestracja jachtów rekreacyjnych do 15 metrów w Polsce to wiele korzyści i udogodnień dla armatorów, w tym brak obowiązku posiadania obywatelstwa polskiego. Dlatego zagraniczni armatorzy bardzo często wybierają Polskę jako banderę dla swojego jachtu.

Największą zaletą rejestracji jachtu w Polsce jest jednak przede wszystkim to, że jest ważna dożywotnio i eliminuje tym samym konieczność okresowego odnawiania. Taka sytuacja jest często poważną przeszkodę dla długotrwałej eksploatacji jachtu przez właściciela, który na przykład na emeryturze spełnia swoje marzenie o podróżowaniu po świecie.

Oczywiście, brak cyklicznego odnawiania rejestracji jest niezwykle korzystny również pod względem finansowym, ponieważ zazwyczaj odnowienie wiąże się z dodatkowymi kosztami.

Ten prawdziwie globalny fenomen nie tylko przyczynił się do ułatwienia życia armatorów, ale także rozpowszechnił barwy biało-czerwone na całym świecie. Obecnie trudno znaleźć marinę na południu Europy, gdzie nie powiewałaby polska flaga.

Główne zalety rejestracji jachtów w Polsce: 

• Rejestracja dożywotnia: wygodna – bez konieczności corocznego odnawiania.
• Brak corocznych opłat: tania – bez kosztów odnawiania.
• Szybki proces rejestracji: szybka – sam proces jest bardzo sprawny i efektywny.
• Brak ograniczeń dla jachtów rekreacyjnych: przyjazna – Polska nie nakłada dodatkowych ograniczeń na jachty do 15 metrów długości, np. nie ma wymogu corocznych inspekcji bezpieczeństwa i przeglądów technicznych.
• Podstawowa dokumentacja: łatwa – wymagana jest tylko podstawowa dokumentacja.
• Brak dodatkowych kosztów: nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi kosztami i odpłatnymi obowiązkami.

Jak wygląda sam proces rejestracji jachtów w Polsce? 

Proces rejestracji jachtów w Polsce jest stosunkowo szybki i efektywny, co pozwala armatorom szybko cieszyć się przyjemnością żeglugi. Ograniczenia w użytkowaniu jachtów dotyczące jednostek rekreacyjnych są stosunkowo niewielkie, a to zdecydowanie zwiększa atrakcyjność rejestracji tak dla amatorów, jak i profesjonalistów.

Do rejestracji wymagana jest podstawowa dokumentacja, którą każdy nowy nabywca otrzyma od poprzedniego właściciela lub ze stoczni. W przypadku starszych jachtów, wiele danych można potwierdzić nawet samym oświadczeniem.  Minimalna ilość wymaganych dokumentów oraz możliwość zastąpienia oryginalnych dokumentów skanami sprawiają, że cały proces jest bardziej przyjazny dla użytkownika i mniej skomplikowany dla armatorów w porównaniu z konkurencyjnymi banderami.  Ogranicza to również zbędną biurokratyzacje, co jest ważne szczególnie dla osób planujących zakup jachtu za granicą lub osoby spoza Polski.

Czy istnieją w ogóle jakieś obowiązki?

Dla jachtów o długości do 15 metrów nie ma dodatkowych obowiązków poza uzyskaniem zezwolenia radiowego na okres 10 lat. Pozwolenie radiowe to osobna procedura, którą można zrealizować po uzyskaniu dokumentu rejestracyjnego.

Większe jachty muszą przejść kontrolę bezpieczeństwa i kontrolę techniczną zgodnie z ustalonym harmonogramem. Dzieje się to w odpowiednich cyklach, w zależności od wieku jachtu.

Jest to praktycznie jedyna trudność, a dotyczy ona tylko tych większych jachtów oraz wszystkich komercyjnych. Dla jachtów rekreacyjnych do 15 m, w praktyce najpopularniejszych, taki obowiązek nie jest przewidziany.

Oczywiście, aspekt finansowy również jest tu ważny. Inspekcje bezpieczeństwa, a w szczególności przeglądy techniczne są zazwyczaj kosztowne. W innych krajach inspekcje i przeglądy są obowiązkowe również dla jachtów rekreacyjnych do 15 m. Dlatego nie warto komplikować sobie życia i wybrać najlepsze rozwiązanie dla siebie – czyli polską banderę.

Kto jest najlepszy do pomocy przy rejestracji?

Zagraniczni armatorzy są zobowiązani do podania adresu w Polsce w celach korespondencyjnych. Często wiąże się to z koniecznością zaangażowania pełnomocnika nie tylko do otrzymywania korespondencji związanej z rejestracją jachtu, ale też do pomocy w samym wypełnianiu wniosku rejestracyjnego, kontaktowaniu się z organem rejestracyjnym itp. Dlatego wybór odpowiedniej osoby to nie tylko konieczność, ale i klucz do sukcesu.

Warto wybrać profesjonalnego pełnomocnika, który gwarantuje poinformowanie o wszystkim, co ważne i prawidłowe załatwienie koniecznych formalności. Bardzo często można natknąć się na oferty, których autorzy kierują się jedynie chęcią zysku z „wykonania” usługi rejestracji jachtu. Zaleca się unikanie takich ofert i wybieranie wiarygodnego i zaufanego pełnomocnika.

Podsumowanie 

Rejestracja jachtów w Polsce staje się coraz bardziej popuarna i atrakcyjna dla tych, którzy poszukują stabilności, wygody i bezpieczeństwa podczas swojej żeglarskiej przygody. Zachęcamy wszystkich zainteresowanych do bliższego zapoznania się z możliwościami rejestracji jachtów w Polsce i dołączenia do szerokiej społeczności miłośników podróży morskich właśnie pod polską banderą.

Zawezwanie do próby ugodowej to procedura, która ma na celu rozwiązanie sporu między dwiema stronami bez konieczności prowadzenia procesu sądowego.

Jest to efektywny, choć trochę ostatnio zapomniany i zmarginalizowany sposób rozwiązywania konfliktów w skomplikowanych sprawach. Dotyczy to zwłaszcza wyspecjalizowanych branż związanych z gospodarką morską i przemysłem jachtowym.

Może zaoszczędzić sporo czasu, pieniędzy, a przede wszystkim emocji zaangażowanych stron.

Czym jest zawezwanie do próby ugodowej?

Zawezwanie do próby ugodowej jest sposobem pokazania przeciwnikowi gotowości do próby zakończenia sporu.

Ma kształt pisemnego wniosku, w którym trzeba:

• zwięźle opisać sprawę,
• określić na czym polega spór i zgłoszone żądania,
• przedstawić propozycję ugody.

Jak wygląda procedura zawezwania do próby ugodowej?

Wniosek o zawezwania składa się do sądu powszechnego. Sądem właściwym będzie sąd rejonowy, w którego rejonie przeciwnik ma swoje miejsce zamieszkania lub przedsiębiorca swoją siedzibę.

Jeżeli nie będzie możliwe wyznaczenie sądu ze względu na miejsce zamieszkania albo siedziby przeciwnika, to takie zawezwanie możemy złożyć do sądu rejonowego właściwego dla osoby, która taki wniosek składa.

Po złożeniu zawezwania, sąd doręcza wniosek drugiej stronie i wyznacza termin posiedzenia.

Przeciwnik ma możliwość złożenia odpowiedzi na treść zawezwania, jednak nie później niż do dnia wyznaczonego posiedzenia. Złożenie odpowiedzi nie jest jednak obowiązkowe.

Samo postępowanie pojednawcze prowadzi sąd w składzie jednego sędziego.

A z postępowania pojednawczego sporządza się stosowny protokół.

Sposoby zakończenia próby ugodowej

Możliwe są oczywiście dwa sposoby zakończenia takiego postępowania:

• strony dochodzą do porozumienia i podpisują ugodę;
• do zawarcia ugody nie dochodzi.

W przypadku gdy strony dojdą do porozumienia, to najważniejsze postanowienia ugody umieszcza się w protokole posiedzenia. Ugoda może też zostać sporządzona na oddzielnym dokumencie, który będzie wtedy załącznikiem do protokołu.

Jeżeli strony nie będą w stanie się porozumieć, to sąd wyda postanowienie, że do zawarcia ugody nie doszło.

Co ciekawe, pomimo porozumienia i woli zakończenia sporu, czasem sam sąd może nie zgodzić się na zaproponowaną przez strony ugodę.

Nie jest to częsta sytuacja. Każdy sędzia na ogół jest zadowolony z porozumienia pomiędzy potencjalnymi stronami przyszłego procesu sądowego. Ale brak takiej zgody może pojawić się, kiedy sędzia stwierdzi, że treść ugody jest np. niezgodna z prawem lub z tzw. zasadami współżycia społecznego (dobrymi obyczajami) lub zmierza do obejścia prawa.

W postępowaniu pojednawczym nie przeprowadza się postępowania dowodowego, co w praktyce skutkuje tylko jednym posiedzeniem sądu.

Rola sędziego formalnie ogranicza się tylko do przypilnowania, aby wypracowana ugoda była zgodna z prawem i zasadami współżycia społecznego. W praktyce jednak, co zaczyna być dobrym standardem, sędziowie angażują się w czasie posiedzenia osobiście w nakłanianiu stron do pojednania i do polubownego zakończenia sporu.

Ugoda z zagranicznym przeciwnikiem? 

Może się zdarzyć tak, co zwłaszcza w branży gospodarki morskiej i przemysłu jachtowego jest coraz częstsze, że przeciwnikiem będzie podmiot zagraniczny.

Powstaje wtedy pytanie, czy można złożyć wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w sądzie polskim. A jeżeli tak, to w którym.

Dosyć jasna sytuacja jest wtedy, gdy strony nie zawarły w łączącej je umowie zapisu na sąd polubowny lub nie poddały ewentualnego sporu do rozstrzygnięcia sądom innego państwa (o tym niżej).

Przy braku tych klauzul zawezwanie do próby ugodowej w Polsce jest możliwe wtedy gdy sąd polski ma tzw. jurysdykcję. Nie ma przy tym znaczenia, czy przeciwnik ma miejsca zamieszkania albo siedzibę w Polsce, czy też nie.

A na czym polega jurysdykcja sądów polskich?

Jurysdykcja krajowa wypływa ze związania danej sprawy z państwem polskim tzw. łącznikiem.  Łącznik może mieć charakter:

• przedmiotowy (np. miejsce położenia rzeczy, miejsce wykonania zobowiązania lub realizacji umowy, miejsce zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę),
• podmiotowy (np. obywatelstwo, miejsca zamieszkanie, miejsce pobytu lub siedziby strony).

Jeżeli znajdziemy taki łącznik, to możemy prowadzić sprawę przed polskim sądem.

Podobnie – możemy w takiej sprawie złożyć wniosek o zawezwanie do próby ugodowej.

Umowny zapis na sąd polubowny 

Sprawa jest bardziej skomplikowana jeżeli w umowie pojawi się tzw. zapis na sąd polubowny.

Nie ma tutaj niestety zgodnego stanowiska, czy mimo wszystko można w tej sytuacji złożyć wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przed polskim sądem.

W przypadku zapisu na sąd polubowny zawezwanie do próby ugodowej jest możliwe. Jest jednak jeden warunek  – przeciwnik nie może podnieść zarzutu zapisu na sąd polubowny. Jeżeli taki zarzut zostanie podniesiony, to sąd najczęściej odrzuci wniosek.

Nie jest to zbyt dobre rozwiązanie. Pomimo braku wyraźnego uregulowania tej kwestii w polskim prawie, zapis na sąd polubowny nie stoi w sprzeczności z zawezwaniem do próby ugodowej.

Strony na ogół umawiają się, że spory rozstrzygnie sąd polubowny wtedy, gdy chcą, aby postępowanie było odformalizowane, w miarę szybkie i tanie. A to jest trudne w przypadku zwykłego procesu w sądzie powszechnym.

Okazuje się jednak, że takie same cechy posiada postępowanie pojednawcze wszczynane na skutek wniosku o zawezwanie do próby ugodowej.

Mało tego, zarówno arbitraż jak i sądowa próba ugodowa zaliczane są razem (obok negocjacji i mediacji) do alternatywnych metod rozwiązywania sporów (ADR).

Wydaje się, że nic nie powinno stać na przeszkodzie takiej regulacji, aby zawezwanie do próby ugodowej mogło mieć miejsce w każdym przypadku, również – przy skutecznym zapisie na sąd polubowny.

Umowny zapis na sąd zagraniczny

W umowach z przedsiębiorcami zagranicznymi często wprowadzane są zapisy (w treściach samych umów lub OWU), które poddają wszelkie spory pod rozstrzygnięcie sądów danego Państwa i według jego prawa.

Niezmiernie rzadko zagraniczny partner wyrazi zgodę na rozpoznanie tych spraw wg prawa polskiego i polski sąd. Zwłaszcza przez polski sąd. Nie chodzi przy tym w praktyce o zarzuty co do braku kompetencji sądu w konkretnych branżach (np. tak wyspecjalizowanych jak sprawy związane z szeroko pojętą gospodarką morską), ale bardziej o:

• długość procesu (postępowania sądowe w sprawach gospodarczych potrafią trwać aktualnie od 5- 7 lat),
• niepewny wynik (brak wykwalifikowanych biegłych sądowych), jak i po prostu
• wątpliwości co do ważności i skuteczności wyroku (choćby z uwagi na ich wydawania przez sędziów, którzy nominację do orzekania w konkretnym sądzie otrzymali na podstawie opinii tzw. neoKRS, czyli niewłaściwie obsadzonej Krajowej Rady Sądownictwa).

W przypadku takich umownych postanowień (np. że spory rozstrzyga sąd powszechny w Kopenhadze i wg prawa duńskiego) sytuacja będzie formalnie podobna, jak w przypadku zapisu na sąd polubowny.

O ile sam wniosek o zawezwanie do próby ugodowej można będzie złożyć w polskim sądzie, tak jego rozpoznanie jest wątpliwe:

1. sąd polski sam będzie badał swoją jurysdykcję; i jeżeli wnioskodawca przedstawi umowę z której wynika ww. klauzula, sąd uzna, że nie ma uprawnień do rozpoznania wniosku i go odrzuci;
2. jeżeli nawet, wnioskodawca nie przedstawi umowy (bo przy zawezwaniu do próby ugodowej nie ma takiego obowiązku), to los sprawy zależy od postawy drugiej strony; jeżeli przeciwnik powoła się na umowny zapis o sądzie w Kopenhadze, to wniosek również zostanie odrzucony.

A zatem, podobnie jak przy zapisie na sąd polubowny, w praktyce może być to trudne do skutecznego przeprowadzenia.

Szansą dla próby ugodowej przed sądem polskim jest dokładne przeanalizowanie takich zapisów. Może się bowiem okazać, że dodana klauzula nie jest precyzyjna lub nawet nieważna, albo że nie przewiduje wyłącznej jurysdykcji innego państwa, czy sądu polubownego, co również dawałoby szansę na postępowanie pojednawcze w Polsce.

Czyli, trzeba pamiętać o dokładnej lekturze umowy lub ogólnych warunków.

Zawezwanie do próby ugodowej a przedawnienie

Pierwotnie złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej przerywało bieg przedawnienia.

W praktyce oznaczało to, że termin przedawnienia biegł na nowo po zakończeniu postępowania pojednawczego.

Często zdarzało się, że strony wykorzystywały tę instytucję tylko po to, aby przerwać bieg terminu przedawnienia bez woli zakończeniu sporu polubownie.

Ostatecznie w 2022 r. przepisy uległy zmianie.

Aktualnie zawezwanie do próby ugodowej nie przerywa, a zawiesza bieg terminu przedawnienia. Zawieszenie oznacza, że po zakończeniu postępowania pojednawczego bieg terminu przedawnienia biegnie dalej, a nie na nowo.

Koszty związane z postępowaniem pojednawczym

Zawezwanie do próby ugodowej nie jest traktowane jak pozew. Ale są z nim związane pewne koszty. Pierwotnie były to opłaty niewielkie, ale w ostatnich latach została wprowadzona uciążliwa opłata stosunkowa. Wynosiła ⅕ opłaty od pozwu.

W praktyce jeżeli np. wartość przedmiotu sporu wynosiła 1 000 000 zł, to opłata równa była 10 000 zł. Przez taką zmianę przepisów instytucja zawezwania do próby ugodowej właściwie przestała być stosowana.

Na szczęście w wrześniu 2023 r. przepisy o opłacie zmieniły się z korzyścią dla stron.

Aktualnie opłata od zawezwania do próby ugodowej jest ponownie stała i wynosi:

• 120 zł, gdy wartość przedmiotu sporu nie przekracza 20 000 zł;
• 300 zł, gdy wartość przedmiotu sporu przekracza 20 000 zł.

W przypadku kiedy dojdzie do zawarcia ugody, to sąd zwraca ¾ tej opłaty.

Sąd może zasądzić koszty postępowania pojednawczego na żądanie wzywającego, ale tylko w przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności przeciwnika.

A w razie niestawiennictwa wzywającego sąd na wniosek przeciwnika obciąży wzywającego kosztami zawezwania do próby ugodowej.

Zawezwanie do próby ugodowej – czy warto?

Jeżeli istnieje szansa na zawarcie ugody, to zdecydowanie warto z takim wnioskiem wystąpić.

Czasem sam fakt wszczęcia takiego postępowania sądowego (mimo że nie jest to jeszcze proces) może skutecznie nakłonić przeciwnika do kroku w tył i pojednania.

Sądowa próba ugodowa pozwala też na szybsze, odformalizowane i zdecydowanie mniej obciążające finansowo zakończenie sporu.

Wydaje się, że nie ma lepszej metody na odzyskanie swoich należności niż szybka, tania i mniej od procesu stresująca sądowa próba ugodowa.

 

Opracowali:

aplikant adwokacki Michał Wieczorek i adwokat Patryk Zbroja

Budowa morskiej farmy wiatrowej to ambitny, wielowątkowy projekt, mający istotną wartość dla sytuacji energetycznej kraju. Zanim inwestorzy przystąpią do wznoszenia masztów i turbin, muszą uzyskać odpowiednią decyzję.

Taką decyzją jest pozwolenie na budowę.

Co trzeba przygotować?

Przygotowanie kompleksowej dokumentacji projektowej jest pierwszym krokiem w procesie uzyskania pozwolenia na budowę Morskiej Farmy Wiatrowej.

Dokumentacja nie może zostać zaniedbana. Już na tym etapie musi być szczegółowa, kompletna i przede wszystkim zgodna z obowiązującymi przepisami prawnymi oraz standardami branżowymi.

W jej skład wchodzą m.in.:

• opis projektu, czyli dokładny opis planowanych prac budowlanych, włącznie z charakterystyką planowanych turbin wiatrowych, infrastruktury podmorskiej, jak również technologii używanych w projekcie;
• analiza wpływu na środowisko, czyli dokumentacja zawierająca ocenę wpływu inwestycji na środowisko morskie, w tym faunę i florę morską, a także zastane ekosystemy;
• plany bezpieczeństwa, czyli dokumentacja rozważająca wszelkie aspekty związane z bezpieczeństwem pracowników i środowiska, włączając w to procedury awaryjne i środki kompensacji negatywnego wpływu MFW na środowisko, do których należą m.in. ekspertyzy dotyczące:
  • wpływu inwestycji na obronność państwa, system zobrazowania radiolokacyjnego, obserwacji technicznej, morskiej łączności radiowe oraz kontroli służb ruchu lotniczego Sił Zbrojnych RP,
  • wpływu inwestycji na system zobrazowania radiolokacyjnego, obserwacji technicznej i morskiej łączności radiowej Straży Granicznej,
  • wpływu inwestycji na bezpieczeństwo i efektywność żeglugi statków
  • wpływu inwestycji na Krajowy System Bezpieczeństwa Morskiego,

UWAGA: Ekspertyzy muszą być zatwierdzone przez odpowiednie organy w terminie 3 miesięcy od dnia przedłożenia im ekspertyz;

• pozwolenia i zezwolenia, ważne przede wszystkich z perspektywy samego formalnej zgodności z prawem planowanego procesu budowy, w tym również oświadczenie o o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowalne oraz PSZW;
• odpowiednie certyfikaty, np. certyfikat zgodności projektowej, certyfikat dopuszczenia do eksploatacji, certyfikat bezpieczeństwa eksploatacji.

Czy fragment morskiej strefy ekonomicznej, przeznaczony pod MFW, jest nieruchomością?

Tutaj przy okazji rozpatrywania, czy inwestor dysponuje nieruchomością na cele budowlane, pojawia się dość ciekawy, prawny problem.

Z punktu widzenia przepisów Kodeksu cywilnego, nieruchomością są bowiem grunty oraz budynki trwale z gruntem związane.

Trudno jednak jednoznacznie stwierdzić, czy budowle znajdujące się w wyłącznej morskiej strefie ekonomicznej RP mogą być postrzegane jako nieruchomości (trwale związane z gruntem/ dnem morskim).

Zagadnienie to budzi spore wątpliwości. Próby znalezienia odpowiedzi poskutkowały nawet interpelacją poselską, skierowaną do Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju. Ministerstwo jednak – dyplomatycznie – ograniczyło się jedynie do wskazania, że jeżeli inwestor dysponuje pozwoleniem na wznoszenie lub wykorzystanie sztucznych wysp na obszarach morskich, to jest to obecnie jedyne uprawnienie do złożenia oświadczenia o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane.

W konsekwencji – nawet jeżeli uznamy, że fragment strefy ekonomicznej nie stanowi nieruchomości w świetle polskiego prawa, to jednak tak powinien być on traktowany, ze wszelkimi rygorami.

Na etapie planowania i budowy MFW taka odpowiedź wydaje się wystarczająca.

Niemniej dla pełnej przejrzystości, nieścisłości powinny zostać odpowiednio uregulowane na poziomie ustawowym, aby przy tak poważnym przedsięwzięciu jak budowa MFW, nie było miejsca na wątpliwości interpretacyjne.

Jak i gdzie złożyć wniosek o pozwolenie na budowę?

Po przygotowaniu dokumentacji projektowej i uzyskaniu obligatoryjnej aprobaty dla poszczególnych dokumentów inwestorzy muszą złożyć formalny wniosek o wydanie pozwolenia na budowę.

Właściwym organem administracji publicznej w tym zakresie jest odpowiedni terytorialnie wojewoda (w praktyce będzie to albo wojewoda pomorski, albo zachodniopomorski).

Decyzja – pozwolenie na budowę MFW

Po przejściu przez procedurę administracyjną i zakończeniu oceny wpływu na środowisko, organ administracji publicznej wyda decyzję dotyczącą pozwolenia na budowę.

Decyzja ta może być:

1. • pozytywna: oznacza zgodę na rozpoczęcie budowy,
   • negatywna: oznacza odmowę pozwolenia na budowę,
   • warunkowa: decyzja może zawierać określone warunki, które inwestorzy muszą spełnić przed rozpoczęciem budowy.

Termin na wydanie decyzji wynosi, w przypadku inwestycji w MFW, 90 dni od dnia złożenia przez inwestora odpowiedniego wniosku.

Decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu, co oznacza, że inwestor może – mówiąc obrazowo – uruchamiać maszyny.

Jednak inwestor ma jedynie na to 3 lata od momentu uzyskania pozwolenia na budowę.

Jeżeli wskazany termin upłynie, pozwolenie wygasa, a całą ścieżkę należy zaczynać od początku.

To samo dotyczy również samego PSZW, które w takiej sytuacji również wygasa.

Czy mogę odwołać się od decyzji?

W przypadku negatywnej decyzji, inwestorzy mogą złożyć odwołanie. Podobnie inne zainteresowane strony, jeśli nie są zadowolone z jej treści.

Odwołanie wnosi się do Generalnego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zaś samo jego rozpoznawanie powinno trwać do 60 dni od momentu wpływu do organu.

Warto podkreślić, że jeżeli wadą lub zaskarżeniem objęta jest jedynie część inwestycji, procedowaniu podlega jedynie ta część.

Pozostały zakres inwestycji nie jest wzruszalny takim odwołaniem.

Realizacja Inwestycji

Po uzyskaniu pozwolenia na budowę, inwestorzy mogą śmiało przystąpić do realizacji.

Kluczowe jest jednak przestrzeganie wszystkich warunków określonych w decyzji administracyjnej oraz zapewnienie bezpieczeństwa pracowników i środowiska, które inwestycja w MFW ma w istocie chronić.

Monitorowanie i inspekcje

Po zakończeniu budowy, organy państwowe mogą przeprowadzać regularne inspekcje, aby upewnić się, że inwestorzy przestrzegają warunków pozwolenia na budowę.

Inspekcje mają na celu zapewnienie m.in. zgodności inwestycji z przepisami oraz przede wszystkim ochronę środowiska.

Eksploatacja i utrzymanie

Po oddaniu morskiej farmy wiatrowej do eksploatacji, inwestorzy mają obowiązek dbać o jej utrzymanie i stale monitorować wpływ na środowisko morskie.

Obejmuje to też zarządzanie turbinami, kontrolę techniczną oraz monitorowanie wpływu na lokalny ekosystem morski. 

Podsumowanie

Proces uzyskania pozwolenia na Budowę Morskiej Farmy Wiatrowej jest złożony i wieloetapowy. Postępowanie obejmuje wiele aspektów prawnych, technicznych i środowiskowych.

Na pocieszenie można dodać, że jest to ostatni punkt „do odhaczenia” przed faktycznymi pracami.

Dbałość o zgodność z przepisami i ochronę środowiska morskiego są przy tym kluczowe dla sukcesu projektu, a współpraca z ekspertami prawnymi i inżynierami specjalizującymi się w tej dziedzinie pozwoli na minimalizację ryzyka.

Masz już pozwolenie lokalizacyjne dotyczące planowanej farmy wiatrowej? Teraz, aby kontynuować proces inwestycyjny, potrzebujesz decyzji dotyczącej uwarunkowań środowiskowych (DŚU).

W tym artykule przybliżymy kolejny etap będący następnym krokiem do ostatecznej budowy farmy wiatrowej na morzu. To właśnie on stanowi kamień milowy otwierający drogę do uzyskania zgody na rozpoczęcie realnych prac.

 

Po co to wszystko?

Idea poszukiwania oraz wykorzystywania odnawialnych źródeł energii ma za zadanie przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego naszego kraju z poszanowaniem środowiska naturalnego.

Czym więc byłby proces budowy morskiej farmy wiatrowej bez uzyskania odpowiednich pozwoleń, zabezpieczających interes głównego beneficjenta zielonej zmiany, jakim jest środowisko naturalne?

Czym jest DŚU? 

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach (skrótowo nazywana DŚU), to kolejny krok w procesie inwestycyjnym stawiania i eksploatacji morskiej farmy wiatrowej (MFW).

Stanowi ona gwarancję przestrzegania norm ochrony środowiska naturalnego i potwierdzenie kompleksowego przygotowania projektu pod względem ograniczania i eliminacji potencjalnych zagrożeń dla lokalnej fauny i flory.

Proces administracyjny związany z DŚU regulują:

• ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
• ustawy o promowaniu wytwarzania energii eklektycznej w morskich farmach wiatrowych.

Obie zapewniają ochronę środowiska morskiego w przypadku inwestycji w MFW. Dotyczy to nie tylko samej instalacji wytwarzającej energię, ale również wszelkich urządzeń mających wpływ na jej funkcjonowanie, np. instalacji wyprowadzającej wyprodukowaną energię, okablowania, stacji transformatorowych.

Inwestycja związana z MFW musi być przemyślana i zaplanowana pod każdym względem. Stąd też uwypuklenie tego elementu wydaje się jak najbardziej zasadne.

W końcu wytwarzanie energii jest strategiczną gałęzią gospodarki, a jednocześnie potrafi generować istotne skutki środowiskowe, mające wpływ

Tak właściwie po co mi DŚU?

DŚU jest koniecznym krokiem w procesie inwestycyjnym.

Upraszczając sprawę, DŚU jest niezbędna do:

• uzyskania pozwolenia na budowę;
• wzięcia udziału w aukcji na uzyskanie prawa do pokrycia ujemnego salda dla energii eklektycznej uzyskanej w MFW.

Jak budowa MFW wpływa na środowisko naturalne?

Budowa MFW mimo wielu zalet, może rodzić zagrożenia i konflikty na tle dotychczasowego funkcjonowania różnych branż na obszarach morskich. Mowa tutaj np. o rybołówstwie, żegludze turystycznej czy handlowej, które z uwagi na zaistniałą sytuację będą musiały zmienić lub dostosować swoją działalność do nowo powstającej rzeczywistości.

Dodatkowo organy władzy publicznej jak i specjaliści sygnalizują, że może generować także problemy w tak kluczowej kwestii jak obronność kraju.

Kolejnym zagrożeniem jest kwestia związana z czynnikami technicznymi MFW. Branża energetyczna jest szczególnie narażona na wszelkiego rodzaju przeciążenia lub awarie, mogące powodować zagrożenie dla życia i zdrowia nie tylko ludzi, ale również szeroko pojętego środowiska naturalnego. Trzeba podkreślić, że problemem może być też zarówno niedobór jak i nadmiar generowanej energii elektrycznej.

Dlatego też, kluczowym elementem w procesie inwestycyjnym związanym z MFW jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko, podczas której zbadany zostanie obszar, na którym planowana jest MFW i przede wszystkim nastąpi identyfikacja potencjalnych konfliktów, które wymagać będą rozwiązania.

Jak przebiega wydawanie DŚU?

DŚU ma na celu zagwarantowanie, że Twoja inwestycja nie wpłynie negatywnie na środowisko naturalne, które w istocie ma chronić. Inwestycja powinna być tak poprowadzona, aby można było ją uznać za w pełni bezpieczną oraz nie stwarzającą zagrożenia dla środowiska i lokalnych uwarunkowań.

Proces wydania DŚU wiąże się m.in.:

• z badaniami środowiskowymi,
• przeprowadzeniem pomiarów wietrzności,
• szczegółowym zbadaniem dna morskiego pod kątem występowania zagrożeń takich jak zaleganie wraków statków czy występowanie pozostałości po drugiej wojnie światowej, zmierzenie głębokości, określenie rodzaju dna morskiego oraz jego budowy geologicznej, a także zalegających w nim zabytków,
• zleceniem przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, wiążącej się z opracowaniem rozwiązań, których wdrożenie pozwoli na zminimalizowanie potencjalnego, negatywnego wpływu inwestycji na środowisko,
• wykonaniem raportu o oddziaływaniu MFW na środowisko.

W przypadku przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a właśnie z takim mamy do czynienia w przypadku MFW, każdorazowo – przed uzyskaniem DŚU – wymagane (i konieczne!) jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko (dalej: OOŚ).

W tym miejscu może pojawić się pytanie:

• dlaczego przedsięwzięcie, mogące przysporzyć szereg korzyści dla środowiska, może stanowić dla niego zagrożenie?

Odpowiedzi na to pytanie należy doszukiwać się w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisku.

Wynika z niego, że MFW zaliczana jest do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko gównie z uwagi na moc, jaką jest w stanie wyprodukować. Stąd – zagrożenia można upatrywać chociażby w potencjalnych przeciążeniach i usterkach, które w konsekwencji mogą doprowadzić do pogorszenia się stanu środowiska.

Kto wydaje DŚU?

Organem wydającym DŚU jest Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska (dalej: RDOŚ).

Warto jednak pamiętać, że w poszczególnych sprawach RDOŚ dokonuje uzgodnień z właściwym Dyrektorem Urzędu Morskiego (w Gdyni lub Szczecinie).

Do tego dochodzi jeszcze Państwowy Inspektor Sanitarny, którego zadaniem jest wydanie tzw. opinii o realizacji przedsięwzięcia.

Właściwość miejscowa organu określana jest w oparciu o plan zagospodarowania obszarów morskich. W przypadku RDOŚ jego właściwość ustalana jest w oparciu o obszar morski wzdłuż linii brzegowej danego województwa.

Wraz z wnioskiem o DŚU, inwestor zobowiązany jest do złożenia raportu OOŚ lub karty informacyjnej projektu wraz z wnioskiem o ustalenie zakresu raportu. W takim przypadku RDOŚ każdorazowo zawiesi postępowanie i będzie czekał aż inwestor załączy taki raport do dokumentacji.

RDOŚ nie jest organem, który wyłącznie wydaje formalne decyzje, badając sprawę „zza biurka”. Jego zadaniem jest uzgodnić warunki realizacji inwestycji z właściwym Dyrektorem Urzędu Morskiego oraz zadbać o wydanie opinii o tym procesie przez Państwowego Inspektora Sanitarnego. RDOŚ czuwa również nad samym procesem OOŚ, aby uniknąć nieprawidłowości, także bierze aktywny udział w całej procedurze.

Kiedy dostanę decyzję?

W zasadzie decyzja powinna zostać wydana w ciągu 90 dni od złożenia wniosku. Jest to jednak termin instrukcyjny, więc stanowi jedynie sugestię. Jeśli sprawa jest szczególnie zawiła lub wymaga szerokich konsultacji, czas oczekiwania może się wydłużyć. Co niestety, w praktyce się zdarza.

Poza tym – co ważne – decyzja staje się wykonalna z chwilą wydania. I to pomimo możliwości wniesienia odwołania w razie niekorzystnego rozstrzygnięcia.

Odwołanie wnosi się w ciągu 14 dni od otrzymania decyzji lub w ciągu 30 dni od jej obwieszczenia lub doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji. W tym przypadku, organ odwoławczy powinien rozpatrzyć odwołanie w terminie 60 dni.

Podsumowując…

Inwestycja, której jednym z celów jest poprawa kondycji środowiska naturalnego musi być od początku do końca prowadzona tak, aby nie dopuścić do pogorszenia jego stanu.

Z uwagi na fakt, że MFW stanowi źródło energii, której wytworzenie jest nieinwazyjne dla zdrowia ludzkiego i środowiska, przyczynia się do dekarbonizacji środowiska naturalnego oraz wspiera walkę ze zmianami klimatu, ważne jest by cały proces inwestycyjny był zgodny również z przepisami chroniącymi przyrodę.

….

Może zainteresować Ciebie również nasza wcześniejsza publikacja w tym temacie:

MEW: pozwolenie lokalizacyjne – wstęp do zielonej energii